ಶಾಲೆ ಗೀಲೆ ಬೇಡ ಅಂದುಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮುದ್ದಿನ ಕರುವನ್ನು ಸಾಕಿಕೊಂಡು ಇರೋಣ ಅಂತ ಇದ್ದಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಜ್ಜನ ಮನೆಯಿಂದಲಾದರೂ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಲೆಂದು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದರೆ ಊಟಮಾಡದೇ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಹೆದರಿಸಿ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಓಡಿಬಂದಿದ್ದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ಮನೆಮನೆಗೆ ಮಕ್ಕಳ ಗಣತಿಗೆಂದು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮಾಸ್ತರ್ರು ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟು ಹೆದರಿಸಿ ಶಾಲೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ಶಾಲೆ ಮತ್ತು ಮನೆಯ ನಡುವಿರುವ ಹೊಳೆಯಿಂದಾಗಿ ವರ್ಷದ ಆರುತಿಂಗಳು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಉಳಿದರೂ ಹಾಜರಿ ಹಾಕಿ ಮುಂದಿನ ತರಗತಿಗೆ ಕಳಿಸಿದರು. ಹಾಡು, ಕತೆ, ಚರ್ಚೆ ಎಂಬೆಲ್ಲ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಿಗೆ ಕರಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಅಕ್ಷರದ ಅರಿವು ಮೂಡಿಸಿದರು. ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕತೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಓದಿನ ಹಸಿವನ್ನು ಹಿಂಗಿಸಿದರು. ತೀರ ಹದಿನೆಂಟಕ್ಕೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಕೈತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದಿರುವ ಪೋಷಕರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗಳು ಅವಳ ಅನ್ನವನ್ನು ಅವಳು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲಳು ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಮೂಡಿಸಿದರು. ಅಪೌಷ್ಠಿಕತೆ, ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಪದೇ ಪದೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ವಾಂತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡರೂ ಹೇವರಿಸದೇ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿದರು. ಕಾಡ ನಡುವೆಯೆಲ್ಲೋ ಮನೆಗೆಲಸದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಬೇಕಾದ ಜೀವಕ್ಕೆ ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೊಂದು ದಾರಿ ತೋರಿಸಿದರು. ಎಸ್. ಎಸ್. ಎಲ್. ಸಿ. ಯಲ್ಲಿಯೇ ಭರಪೂರ ಅಂಕ ತೆಗೆದು ಯಾವುದಾದರೂ ಸರಕಾರಿ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ಕೆಲಸ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಹೊರಟವಳನ್ನು ತಡೆದು ನಿನ್ನ ಕನಸೇನು? ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದರು. ಬದುಕುವುದೇ ಕನಸಾಗಿರುವಾಗ ಬದಕಿನಲ್ಲೊಂದು ಕನಸಿರುತ್ತದೆಯೆಂದು ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಯೋಚಿಸದ ನನಗೆ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗುವ ಕನಸು ಮೂಡಿದ್ದು ಆಗಲೆ. ದಾರಿ ತುಂಬಾ ಪುಟ್ಟ ಗುಟುಕು ಕೊಟ್ಟು ಮುಂದೆ ಹಾರಲು ನೆರವಾದ ನನ್ನೆಲ್ಲ ಗುರುಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೆಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನೆ ಕಣ್ಣು ಹಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ.
ಹಾಗೆಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಂಕ ತೆಗೆದಳೆಂದು ಕರುಬಿದವರು, ಮಗಳನ್ನು ನೀವೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಮಬ ಅಪ್ಪನ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಯೋಗಕ್ಷೇಮ ವಿಚಾರಿಸುವ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಪದೇಪದೇ ಮೈಸವರಿದವರು, ತಾವು ಹೇಳಿದವರಿಗೆ ಕಾಪಿ ಮಾಡಲು ಸಹಕರಿಸಲಿಲ್ಲವೆಂದು ನನ್ನ ಬಡತನವನ್ನು ಆಡಿಕೊಂಡವರು, ಪೇಟೆಯ ಮಕ್ಕಳ ಚಾಲಾಕಿತನವಿಲ್ಲವೆಂದು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಡಿದವರು.... ಹೀಗೆಯೂ ಕೆಲವರಿದ್ದರು. ಆದರೂ ಅಕ್ಷರದ ಗಂಧಗಾಳಿಯಿಲ್ಲದ ಲೋಕದಿಂದ ಬಂದ ನನಗೆ ಅರಿವಿನ ಲೋಕವನ್ನು ಅವರಲ್ಲದೇ ಅನ್ಯರು ತೋರಿಸುವ ಅವಕಾಶವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಇವರಲ್ಲದೇ ಬದುಕೆಂಬ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಜಿಗಿದಾಗ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ರತಿಜೀವವೂ ಮೂಡಿಸಿದ ಅರಿವಿನಿಂದ ನಾವೆಂಬ ನಾವು ಮೈತಳೆಯುವುದು. ಡಿಗ್ರೀಯಾದೊಡನೇ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿ ಓದು ತುಂಡರಿಸಿದಾಗ ಹೊರಗಿನಿಂದಲೇ ಮಾಸ್ಟರ್ ಡಿಗ್ರೀ ಮಾಡುವ ಆಸೆ ಚಿಗುರಿತ್ತು. ಹೊರರಾಜ್ಯದ ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಯ ನೋಟ್ಸ್ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದಾಗ ಏನೊಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗದೇ ಪೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದೆ.ಗುರುಗಳಲ್ಲಿ ಅಲವತ್ತುಕೊಂಡಾಗ ಭಾರತೀಯ ಲೇಖಕರು ಬರೆದ ಆಕರ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಓದನ್ನು ಸರಾಗಗೊಳಿಸಿದ್ದರು. ಕನ್ನಡಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿಯೂ M. A. ಮಾಡಬೇಕೆಂದಾಗ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರೂ ಜತೆಗೆ ನಿಂತರು. ಇಂದಿಗೂ ನನ್ನೆರಡು ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನ ವಿವೇಕ, ವಿವೇಚನೆಯನ್ನು ತಿದ್ದುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಕನಸ ದೀವಿಗೆಯಂತಿರುವ ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯರು ದಿನವೂ ಹೊಸ ನೋಟಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ದರ್ಶಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಮೆಚ್ಚುವ, ಕರುಬುವ, ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವ ಜನರು ಸುತ್ತಲೂ ಇದ್ದಾರೆ.
ನನ್ನೊಡನೆ ನಡೆದುಬಂದಿರುವ ಈ ಎಲ್ಲ ಸಂಗತಿಗಳು ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೂ ಅಂತರ್ಗಾಮಿಯಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಮನದೊಳಗೊಂದು ವಿಶ್ವಾಸದ ಎಳೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಲು, ಹೊಸಕನಸೊಂದನ್ನು ಎದೆಯೊಳಗೆ ಕಸಿಮಾಡಲು, ಹೊಸ ಬೆಳಕಿನ ಸೆಳಕೊಂದನ್ನು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಲು ಯಾವ ವೇದಿಕೆಗಳೂ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಅಸಲಿಗೆ ತರಗತಿ ಕೊಠಡಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ಯಾವುದೂ ಅಲ್ಲ. ಮನದೊಳಗೆ ಮಾತ್ರವೇ ಅಚ್ಚಾಗುವ ಈ ಚಿಕ್ಕ ಸಂಗತಿಗಳು ಎದೆಯಲ್ಲಲ್ಲದೇ ಇನ್ನೆಲ್ಲೂ ದಾಖಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ; ಹಾಗೆಂದೇ ಶಿಕ್ಷಕತನಕ್ಕೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪ್ರಚಾರಗಳ ಹಂಗಿಲ್ಲ.
